When I paint my masterpiece.

Oh, the streets of Rome are filled with rubble,
Ancient footprints are everywhere.
You can almost think that you're seein' double
On a cold, dark night on the Spanish Stairs.

Natuurlijk moet je het allemaal meemaken als je naar Italië gaat. En ik weet zeker dat die vonk is overgeslagen. Rome in het voorjaar, duizenden toeristen bij de grootste kunstwerken die de westerse wereld heeft voortgebracht, de bakermat van onze hedendaagse cultuur. Dan is het niet erg als er wat mis gaat, als je maar niet vergeet dat de Sint Pieter een must is. Het Pantheon verscholen tussen de nauwe straatjes, de verschillende fonteinen, spuitend of niet en ook het Colosseum waar martelpraktijken het verval inluidden ven het eens zo machtige Romeinse Rijk.
En dan zijn er ook nog de winkels waar je de Italiaanse smaak kunt zien, vaak onbetaalbaar, maar “who cares”, kijken, kijken en niet kopen.

Zelf ga ik ook voor de paus, we zien hem nog net zijn laatste zinnen uitspreken. De geoliede kerkfabriek heeft het weer voor elkaar gekregen, duizenden pelgrims als één familia sagrida op het St.Pieterplein, stichtelijk luisterend naar Il Papa.

Onze kids worden van het ene naar het andere wereldwonder gesleept, was het daarvoor Florence met zijn prachtige Dome, paleishuizen, Ponte Vecchio en vooral prachtige Piazza’s, daarnaast verkennen ze de in de bergen verscholen plaatsjes als Assissi en natuurlijk de verblijfplaatsen Viterbo en Civitta Castellane.
Een lange maar gezellige reis wordt beloond met al dit moois en als echte binnenkomer een verblijf bij echte Italianen, de families die hun gasten niets te wensen over laten.

Het zit er na zeven dagen weer op. We maken de balans op van wat we hebben meegemaakt, de plusjes en de minnetjes.
Natuurlijk is daar alles anders, het weer wat wanneer het warm is uitnodigt tot minder activiteiten, de scholen die nu eenmaal slechter voorzien zijn dan die van ons.
Ja, natuurlijk zijn ze anders, die Italiaanse jongeren. Maar goed ook, wat zou het saai zijn als ze op die van ons leken, dan hoef je echt niet uit te wisselen.
Een beetje trager, meer op hun uiterlijk gefocust, al hoewel onze meiden doen er echt niet voor onder.
Inderdaad, hun Engels is allerbelabberdst slecht, dat schept wel een barrière. Echte gesprekken komen er niet vaak van. Troost je leerling, ook wij docenten kunnen hier over meepraten. Heerlijk als je eens een Italiaanse collega mag meemaken die zijn lesje wel goed heeft geleerd, dan is communiceren een openbaring.

Ja en dan het avond c.q. nachtleven.
Als docent maak je slechts mee, dat die avonden lang duren, met veel eten en allerlei drankjes. Natuurlijk ook veel lachen, want men is daar vrolijk van inborst.
Onze leerlingen maken het ook helemaal mee, op stap is daar vaak een pittige aangelegenheid, zo te horen wel iets meer als een disco’tje op het Stratums eind. Gingen ze niet naar een uitspanning met wel zeven zalen?
De rest houd ik voor me, dat moeten ze zelf maar vertellen.

Nu de return, wat gaan wij ze aanbieden.
Wordt het Piet Plezier fietsen rond de Oisterwijkse vennen?
Moeten we zo nodig naar de Amsterdamse wallen?
Ik neem aan dat ook Nederland zo het een en ander cultureels te bieden heeft.
Ik heb het al over het thema “water” gehad. Delta werken, Rotterdamse haven, bloemenveiling in Aalsmeer, de grachten her en der in Nederlandse steden en noem maar op.
En laten we er om met de woorden van een andere Dylon-song geen “Sad-eyed lady of the lowlands” van maken.