Kleurenrijk

Met enige trots laat ik deze foto zien. Een gelukstreffer, ja, dat is zeker.
De grijstonen van de figuranten en dan die bonte kleuren van textiel.
Zo maar een tafereel op straat, de bazaar in Jodhpur. Daar waar je echte mangosap kunt bestellen, de koning der vruchten die ter plaatse wordt vermalen tot een mierenzoete verfrissing. Enig risico daargelaten, want het woordje hygiëne is hier niet echt bekend, oppassen dus voor de Dellybelly.
Veel manvolk op de been, hier en daar shoppende vrouwen, die waardig voortschrijden in hun bonte fragiele omhulsels. Een duidelijk teken van vrouwelijkheid, discreet maar toch uitbundig.
Het laat iets te raden deze vertoning, iets wat wij in het westen een beetje kwijt zijn.
Jonge meisjes worden verborgen gehouden voor het publiek domein, alleen de onaantastbaren vervuild en gekleed in lompen, klampen je aan voor een aalmoes.
Jawel, er is leerplicht, maar als je echt helemaal niets betekent, dan moet dat maar zo blijven, lijkt het.
Toch beweert men dat India in die niets ontziende lift naar het grote geld zit, tja dat is de ironie van dit land.
Ze kunnen zelfs een atoombom tot ontploffing brengen, wat een geweldige technische know how.
Daar is hier in Rajasthan niet veel van te merken al heeft het verleden zijn sporen nagelaten in de vorm van geweldige burchtpaleizen.
Misschien komt het nog wel eens goed voor iedereen, maar dan moet er wel een flinke omzwaai komen.
Ik reken mijn sapje af, op het rupiabiljet staat een afbeelding van Gandhi gehuld in het gewaad van de armen.
Zou dat het zijn?
Een voorbeeld om armoede te aanvaarden.