Paarlen voor de zwijnen

Ooit heb ik eens een column met dezelfde titel geschreven voor een jongeren cultuurwebsite. Ik geef onmiddellijk toe, je zet meteen de toon als je een dergelijke titel binnen genoemd kader aankondigt.
Het is ook de toon die de muziek zet en ik maak me dan ook soms zorgen over de beleving van sommige pupillen bij het bezoeken van concerten, toneelvoorstellingen en dergelijke, zeker als het gaat om motivatie. Veel tijd en aandacht wordt er door ons kunstdocenten besteed aan de voorbereiding bij het bezoek aan culturele evenementen. Dit gebeurt op velerlei manieren, vooral aangepast aan deze tijd waarin de verschillende media voorhanden zijn, kosten nog moeite worden hierbij gespaard.
Bijvoorbeeld, ga je naar een toneelstuk, dan wordt er informatie over de schrijver en de regisseur bijgezocht. Vaak is er ook een film die kan weergeven wat voor sfeer je kunt verwachten en men wordt gewezen op de boeken die er van betreffende schrijver zijn verschenen.
In een interactieve les worden teksten vergeleken met uitvoering op het witte doek, eigenlijk weet je na een paar uur zoveel dat je er bij wijze van spreken examen in kunt doen.
Kortom aan het voorbereidende werk zal het niet liggen, temeer dat de leerling zelf ook nog wat voorwerk moet verrichten in de vorm van recensies lezen, deze becommentariseren en ter controle moet insturen in de daarvoor bestemde map in de elektronische leeromgeving.
Tjonge, jonge, het lijkt wel een serieus vak dat CKV1 én dan moet je ook nog naar een voorstelling toe.
Niks te maren, als je ook nog op tijd aanwezig moet zijn plus zwijgen tijdens de voorstelling én twee uur lang je plas ophouden.

Alsof de duivel er mee speelt blijkt dit voor een enkele, redelijk begaafde leerling, tijdens een toneelvoorstelling een beetje van het goede te zijn.
Onverrichte zaken, hijst zij zich dan ook halverwege het spektakel uit de zetel, tja je moet maar durven, om zich vervolgens op de bekende plek te ontlasten.
Bleef het daar maar bij, maar wanneer een van de acteurs ogenschijnlijk komisch overkomt voor deze jongedame en haar vriendin, terwijl de ganse zaal zwijgt, zijn de giechelbuien aan de beurt. Je wilt het toch niet weten, een dergelijk gedrag in de schouwburg, het doet me denken aan een stel puberende brugwuppen, daar kan ik me dit enigszins van voorstellen.
Ja, en dan de aftocht, luid roepend in de vestibule van de schouwburg, te kennen geven dat het een waardeloze vertoning was en wie daar nou wel serieus voor betaalt.
Oef, je bent jong en je wilt wat, of moet ik zeggen je bent jong en eigenlijk wil je gewoon wat anders.
Iets gemakkelijks, waarmee je kunt lachen, niks bijzonders, waarbij je niet verder hoeft te denken.
Ik noem dat mainstream consuming, het M-syndroom(zie foto), geen generatie X of Y, maar gewoon hap-snap-doorslikken-en-weg.
En die “paarlen”, hopelijk zijn die voor later, al heb ik daar dan weinig vendutie in.

*Bijgaande foto is genomen in Bali, tijdens een van onze fietsreizen. Je kon er in ieder geval heerlijk ijs eten zonder een delli-belly op te lopen.