Kleurenrijk

Met enige trots laat ik deze foto zien. Een gelukstreffer, ja, dat is zeker.
De grijstonen van de figuranten en dan die bonte kleuren van textiel.
Zo maar een tafereel op straat, de bazaar in Jodhpur. Daar waar je echte mangosap kunt bestellen, de koning der vruchten die ter plaatse wordt vermalen tot een mierenzoete verfrissing. Enig risico daargelaten, want het woordje hygiëne is hier niet echt bekend, oppassen dus voor de Dellybelly.
Veel manvolk op de been, hier en daar shoppende vrouwen, die waardig voortschrijden in hun bonte fragiele omhulsels. Een duidelijk teken van vrouwelijkheid, discreet maar toch uitbundig.
Het laat iets te raden deze vertoning, iets wat wij in het westen een beetje kwijt zijn.
Jonge meisjes worden verborgen gehouden voor het publiek domein, alleen de onaantastbaren vervuild en gekleed in lompen, klampen je aan voor een aalmoes.
Jawel, er is leerplicht, maar als je echt helemaal niets betekent, dan moet dat maar zo blijven, lijkt het.
Toch beweert men dat India in die niets ontziende lift naar het grote geld zit, tja dat is de ironie van dit land.
Ze kunnen zelfs een atoombom tot ontploffing brengen, wat een geweldige technische know how.
Daar is hier in Rajasthan niet veel van te merken al heeft het verleden zijn sporen nagelaten in de vorm van geweldige burchtpaleizen.
Misschien komt het nog wel eens goed voor iedereen, maar dan moet er wel een flinke omzwaai komen.
Ik reken mijn sapje af, op het rupiabiljet staat een afbeelding van Gandhi gehuld in het gewaad van de armen.
Zou dat het zijn?
Een voorbeeld om armoede te aanvaarden.

De weergoden van India

Al maanden had ik het bijgehouden, het weer.
Elke dag zowat gekeken op de website van weeronline, het gebied wat onze reisbestemming zou worden, gemiddeld 40 graden als dat maar goed gaat.
Natuurlijk kent India seizoenen, alleen een beetje anders dan die in onze regio.
We maakten dus al snel kennis met de monsoon, een periode van veel regen.
Anders deze keer dan in Indonesië, daar regent het even stevig een half uurtje en frist het daarna heerlijk op.
Alles staat dan wel onder water, maar wees gerust, dat is weer rap verdwenen.
Tot onze verbazing ging het hier wel anders aan toe, in plaats van een plaatselijke bui, bleek het gewoon de hele dag door te plenzen.
In Pushkar liepen hele straten onder, een mengeling van regenwater en excrementen, wat nu niet zo’n aangename blik gaf.
Het bleef drukkend benauwd, een beetje dat sauna gevoel alleen niet met die heerlijke eucalyptusgeur maar ordinair een meststank.
Je fantasie gaat hierbij ook op de loop, wat zou dit voor haard aan bacteriën en virussen oplevert, je moest er niet aan denken.
We besluiten na een paar rustdagen de bus te nemen naar een noordelijker gelegen plaats Jodhpur, zo’n zes uur bussen over een afstand van driehonderd kilometer.
We nemen een luxe bus, niet te verwarren met zo een die wij hier kennen met heerlijke comfortabele zetels, ja airco dat wel, maar dan heb je het ook wel gehad.
Aanvankelijk kart het lekker door, het landschap is niet spectaculair, vooral vlak en mager begroeid. Af en toe een dorp, waar het leven zich op straat afspeelt, veel volk, koeien en kleinhandel. Dit soort landen kenmerkt zich door altijd weer die rij lokale ondernemers die steeds weer hetzelfde verkopen.
De regen wordt naar gelang we ons einddoel bereiken steeds heviger en ik begin me zorgen te maken over het bereiken van ons reisdoel als we plots geconfronteerd worden met overstroomde gebieden.
Hele landerijen zijn verworden tot meren, met daarin boerderijen als eilandjes.
Mensen die door het water waden, blootsvoets de regen trotserend.
Tot zelfs de weg niet meer zichtbaar is en auto’s gaan lijken op amfibievoertuigen.
En wat een plezier ze hebben, wanneer we met de bus de weg proberen te volgen.
Wat een gebeurtenis bij het passeren van elk voertuig.
Bij ons zou dit landelijk nieuws zijn, hier is het waarschijnlijk normaal.
De monsoon met een overdaad aan water, na maanden van droogte.
Een zegen van de goden, die India ongetwijfeld aan de touwtjes heeft, hier moet je wel geloven om zoveel rampspoed te overleven.

India

India is het land van de contrasten, arm en rijk, smerig en schoon, je vindt het allemaal naast elkaar. Als je op Delhi-airport aankomt kan ik het niet nalaten om te lachen om de bureaucratische wijze waarop je ontvangen wordt, hoe kleine burgermannetjes ineens belangrijk zijn, je paspoort controleren alsof je van een andere planeet komt en er gewichtig een stempel indrukken als bewijs van goedkeuring. Geduld is geboden bij dit vormelijk volk, wat nog steeds de sporen van hun voormalige heersers meedraagt. Ontwijk de chaos, kijk niet naar het vuil, maar probeer de schoonheid te ontdekken. De koeien die midden in de stad hun drek laten vallen, ach je raakt er snel aan gewend.
Natuurlijk kun je India heel budget doen, inderdaad, dan krijg je die andere kant van dit overbevolkte werelddeel te zien, de onderkant.
Maar geef je iets meer uit en dat is beslist minder dan bij ons in Europa, dan heb je de mooiste plekken om te verblijven. Bovenstaand hotel in Pushkar, even buiten de zeer levendige heilige plaats, kostte per nacht niet meer dan een standplaats op een doorsnee camping in Frankrijk. Je hebt dan een ruime kamer met airco, belendende badkamer plus balcon en roomservice. En heb je het echt te warm dan kun je een duik in het zwembad maken. Het eten is er vegetarisch, maar wonderlijk wat ze daar allemaal van maken.
Na Pushkar, waar we helaas uitgeregend zijn, zitten we nu in Jodhpur, een vestingsstad met overwegend blauw beschilderde huizen. We hebben onze intrek in een z.g. haveli genomen, een soort van doolhof huis met verschillende niveaus, dakterassen en prachtig gedecoreerde kamers. Heel chique en gezellig.
Het is nu wachten op de zon, na een trip van vijf uur door ondergelopen woestijnachtig gebied. Bij ons zou de rampstaat worden afgekondigd bij zoveel wateroverlast.
Er valt natuurlijk veel te zien en gelukkig hebben we onze digicamera's bij ons.
Vooral veel kleur, de vrouwen met hun prachtige gewaden, de gevels van huizen beschilderd en daartussen vooral heel veel troep.
Het is wennen, de knop moet om, maar ja daarvoor ga je ook op reis.
Op zoek naar het onbekende, de confrontatie en de uitdaging.