Ykwinno Hensen

Eigenlijk is deze blog een ode aan "hoe inspirerend onderwijs kan zijn", zeker wanneer er sprake is van een wisselwerking.

Volgende tekst mage hier van getuige zijn:

"Maar wat me toch het meest van allemaal heeft aangesproken, is de opdracht over IKEA. De manier waarop je er langzaam achterkomt dat je schaamteloos voor de gek wordt gehouden, vond ik zeer indrukwekkend. In het begin ben je eerder verbaasd, verwonderd, en ik persoonlijk dacht: ‘goh, ik wist niet dat er een dichter was die ook IKEA heet.’ Als je dan verder leest wordt de extreemheid ervan op zo’n soepele wijze opgevoerd, dat het grootste gedeelte van mijn klasgenoten totaal niet doorhad dat ze voor de gek werden gehouden. Heerlijk vind ik dat, als het absurdisme er niet direct met een dikke laag bovenop wordt gesmeerd, maar langzaam duidelijker wordt. Nu ik dit zo opschrijf, vraag ik me af of dit misschien ook nog een diepere laag is van het stuk… dat je door de huidige maatschappij ook enorm voor de gek wordt gehouden, in reclames en met aanbiedingen en dergelijke? Want ik worstel nog wel een beetje met de vraag, of ik alle lagen er wel van begrepen heb. Wat ik in elk geval heb begrepen is dat ze de mooie reclamepraatjes ermee belachelijk maken. Want in zijn nieuwste dichtbundel ‘catalogus’ worden de gedichten ondersteund met rustgevende plaatjes van het meubilair waar het op van toepassing is, terwijl het in de werkelijkheid dus juist net andersom is. Daar worden de plaatjes ondersteund met korte zinnetjes, die de meubels iets exclusiefs moeten geven en tot iets bijzonders moeten maken, wat ze in principe helemaal niet zijn. Daarnaast wordt het hele Ikea-concept aangepakt. De namen die aan elk product worden gegeven komen bijvoorbeeld onder vuur te liggen en door op subtiele wijze de lezer het gevoel te geven dat die dichter niet helemaal lekker is, om alles een nieuwe naam te geven (in wat voor wereld leeft die man wel niet?) weet ze de zelfreflecterende personen in te laten zien dat Ikea daar ook niet normaal mee is. Opnieuw is dat een trucje, om het meubilair iets exclusiefs mee te geven (en voor Ingvar Kamprad, de eigenlijke oprichter van Ikea, was het ook een manier om de productcodes in het magazijn te omzeilen). In alle dingen waarin Ingvar Kamprad in het stuk overdreef, wordt ook door Ikea in het echt overdreven. Door van Ikea een dichterspseudoniem te maken in plaats van een winkelketen, weet de schrijver ons pas echt duidelijk te maken dat de meubels bij Ikea helemaal niet zo exclusief zijn (dus door juist te suggereren dat het hele mooie gedichten betreft). Sterker nog, iedereen heeft ze. Maar dit laatste is iets wat niemand werkelijk door heeft, tot men met de neus op de feiten wordt gedrukt. Pas doordat je nu wordt gedwongen om te kijken naar zo’n concern en door na te denken wat er met het werk bedoeld kan zijn, zie je het absurde van de werkelijkheid in. Je ziet plotseling, dat grote fabrikanten een enorme invloed op je kunnen uitoefenen en dat sommige dat ook daadwerkelijk doen. Als plotseling alle Ikea’s (en soortgelijke winkels) over de hele wereld belachelijk meubilair gaan produceren, staat het binnen de kortste keren bij iedereen thuis. We kiezen niet écht wat we willen, we kiezen wat we op zich wel willen uit de serie spullen die ons aangeboden wordt. We bouwen niet ons eigen leven op, we nemen simpelweg het voorgekauwde leven en geven daar een licht, persoonlijk tintje aan.
Had de schrijver dit laatste simpelweg in een betoog of iets dergelijks geschreven, dan had ik het nooit zo sterk ingezien als dat ik dat nou inzie. Maar doordat ik geforceerd werd erover na te denken (en doordat de auteur een beetje vertrouwen had dat zijn lezer er de intelligentie voor heeft), kwam ik hier zelf achter en werd de overtuigingskracht vertienvoudigd.Ik denk dat hierin de kracht van absurdisme schuilt. Absurdisme is in staat om je wakker te schudden, om je uit de roes van het alledaagse leven te halen en je met een kritische blik naar het leven te laten kijken. Door de werkelijkheid absurd te maken, laat men juist het absurde van de werkelijkheid zien en hoe werkelijk hun absurditeit dus wel niet is. Dit jaar heb ik dit geleerd bij CKV, omdat ik dit gegeven niet simpelweg kon accepteren als iemand het me zei maar het echt moest beleven om het ten volste te begrijpen. Dat doe ik nu, en voor altijd zijn mijn ogen geopend voor deze stroming. Ik denk dat CKV daarom zeker haar doel heeft bereikt bij mij (of wat ik denk dat haar doel is): een blijvende interesse opwekken voor allerlei vormen van kunstuitingen. Ik besef me nu dat ik pas aan het begin van mijn leven sta, dat ik in de toekomst nog veel ga leren maar dat ik hier altijd wijzer van zal worden (trouwens: wat gooi ik er nu een hoop clichés doorheen! Maar goed, ze zullen wel kloppen dan). Ik ga nog veel kunst ervaren, maar zou dat niet ten volle kunnen doen zonder de basisvorming die CKV me heeft gegeven. Ik had niet verwacht dat ik dit ging zeggen toen ik net aan het vak begon, maar CKV heeft me echt iets geleerd. Ik dank u."

De schrijver van dit stuk is de taalwinnaar van Kunstbende 2009 en wat dat is kun je lezen via de volgende link: http://www.kunstbende.nl/index.php?nodeID=377

Juist ja, een leerling van het Heerbeeck College....